جمهوری اسلامی ایران اکنون در قطعه تاریخی خاصی قرار دارد که باید برای اسلام ناب تولید معرفت و قدرت بکنیم.

اول بايد ببينيم چه نيروهايي مي خواهيم تربيت كنيم

ژاپن و 16 خصوصيت دانش آموزان موفق و ما و حرم برعكس

لذا آقاي دكتر احمدي نژاد در تحول ساختاري« سازمان مديريت و برنامه ريزي» آن را به دو معاونت تقسيم كرد: يكي

«معاونت راهبردي» و ديگري « معاونت مديريت توسعه منابع انساني ». مديريت توسعه منابع انساني، به تناسب، در استان ها معاونتي جديد به نام « معاونت منابع انساني» ايجاد كرد. بنابراین، اگر بخواهيم مديريت تحول را بشناسيم و به سمت دولت اسلامي و آرمان ها پيش برويم؛ منابع انساني مطلوب حرف اول را مي زند.

اگر مي بينيم بعضي از تجربه ها مثل تجربه ي حزب الله لبنان يا هشت سال دفاع مقدس به عنوان تجربه اي موفق متبلور مي شود؛ باید دانست که اين گونه موفقيت ها مولود نيروسازي و تربيت نيروست. ضمن این که اساساً پيروزي انقلاب اسلامي در سال 57 مولود پنج دهه نيروسازي است و يك امر تصادفي نيست

. نيروي انساني مطلوب در اسلام

نيرويي كه بتواند تمدن  سازي كند و در حوزه عمل كارگزار دولت اسلامي باشد لاجرم بايد ويژگي هاي ذيل را دارا باشد:

1 . از لحاظ بينش و تفكر باید به خدا، پيغمبر (ص)، بهشت و جهنم، از عمق جان معتقد باشد. موقعي كه می گوید « اشهد ان لا اله الا الله و ان محمدا رسول الله » پشتوانه اش فكری اصيل خواهد بود؛ پشتوانه ای که متضمن مطالعه ای عميق باشد؛ به گونه ای که ايمان از آن بجوشد.

2 . تربيت اسلامي داشته باشد. يعني در مقابل شهوت، پول، قدرت و شهرت توان ايستادگي داشته و دست و پا و دل او در کوران حوادث و آزمایش نلغزد و دچار وسوسه نگردد.

3 . بينش اسلامي ـ اجتماعي بالايي داشته باشد. به گونه اي كه بتواند شرايط منطقه و جهان و اسلام را تحليل كند. نه اين كه صرفاً از طریق مطبوعات مسائل را تحلیل کند، بلکه بايد رأساً از قوای فكری برخودار بوده، تا معادلات را بشناسد.

4 . متخصص باشد.

5 . قدرت مديريت و رهبری داشته باشد تا بتواند مجموعه ای را پشت سر خط خود به حرکت و تحول رهنمون گردد.

اين نيروها در دانشگاه ها و در محیط های علمی و در کنار افراد خودی بايد شناسايي شوند؛ دربارة آنها كار شود تا انگيزه ها پالايش شود. البته این امر، كار سختي است

البته به جز موارد فوق، ویژگی های زیر نیز در محیط های علمی و دانشگاهی قابل تأمل و اثربخش خواهد بود:

1 – ايمان راسخ :

مطالعه و تفکر يكي از راه هاي رسيدن به ايمان راسخ است. تشكيل هسته هاي مطالعاتي که براي تقويت ايمان باید همگانی شود.

2 – جهاد:

نيروي مطلوب در اين مقطع نيروي جهادي است، جهاد كلمه اي مظلوم، مقدس، مهم و تأثيرگزار است. جهاد از « جَهد» يا « جُهد» گرفته شده و به معني تلاش و كوشش پيگير است. چند نکته در كلمه ي جهاد وجود دارد:

الف) تلاش مستمر: با توجه به شعار روزهای اول انقلاب یعنی: « روزها كوشم و شب نخوابم / پاس مي دارم از انقلابم». جهاد يعني تلاش شبانه روزي. يك جهاد گر واقعي متوقف نيست. بلکه چون دلسوز است پویا و متحرک است. هميشه برنامه دارد. دنبال تحقق اهدافي است. جهاد "بذل الطاقه و الوسع لاعتلاء كلمه الله". يعني تلاش و كوشش پيگير و مستمر براي سربلندي اسلام و كلمه الله، نه برای سر بلندي خود.

ب ) اخلاص: جهاد البته مقید و مشروط است: « في سبيل الله» يعني براي خدا بوده و جانب قدرت شخصي را نگیرد. نه اين كه من محور باشم؛ اسلام بايد محور و پيروز نهایی باشد. نتیجه این که كار براي خدا هم شكست ندارد.

ج ) فداكاري :  يعني نيروي جهادي حاضر است مجروح، مفقود، و شهید شود؛ حتي حيثيتش بر باد برود؛ اما اسلام سربلند شود. در فرهنگ و سنت ما به چنین فردی مجاهد اطلاق می شود.

3 – اصلاح گري :

نيروي مطلوب اسلامي، نیرویی مصلح خواهد بود. به گونه ای که هر جا نقطه ضعف و يا نقصي وجود داشته باشد در مقابل نقص ها مي ايستد. فكر مي كند و به دنبال برنامه ای است تا اين نقص ها را به نقاط مثبت مبدل كند.

4 – تحول گرايي :

يك نيروي انساني مطلوب، بايد به گونه اي باشد كه اگر جایی به او سپرده شد، براساس
آرمان ها و نقاط مطلوب اسلام بتواند در آن محيط كوچك يا بزرگ، تحول مثبت ايجاد كند. بدین معنا که يعني آن محيط را از حالت ايستا به حالت پويا تبديل نموده و تغییر دهد.

5 – اهل امر به معروف و نهي از منكر بودن:

نيروي مطلوب اسلامي نیرویی است که خواستار تحقق نيكي ها و زایل شدن بدی های در جامعه است و براي آن برنامه ريزي مي كند. معروف و منكر دايره ي وسيعي دارد، يكي از اهداف نهضت ابا عبدالله الحسین(ع) همين امر به معروف و نهي از منكر است.

6 – مشتاق و داوطلب بودن

نيروي مطلوب اسلامي در اين مقطع ، مشتاقانه، آگاهانه ، داوطلبانه، با انگيزه مقدس و براساس برنامه اي مشخص، كارها را پيش مي برد. نيروي مطلوب انساني و اسلامي نيروي بخشنامه اي نيست؛ نيروي حقوق بگير و  مزد بگير رایج و متعارف نيست. نه اينكه حقوق نگيرد و يا به بخشنامه عمل نكند؛ بلکه به پروژه اش به عنوان كار و كاسبي نگاه نمي كند. زیرا معتقد است که زندگی خواهد گذشت اما مهم انجام تکلیف است.

7 – تكليف گرايي ( وظيفه گرا بودن):

نيروي مطلوب اسلامي نمي گويد « چه قدر به من حقوق مي دهند؟ جايگاه و موقعيت اجتماعی ام چگونه مي شود؟» بلكه بر آن است که تا چه میزانی مي تواند تحول ايجاد كند؟ مهم این است که او چقدر خواهد توانست براي اسلام مفيد باشد؟ دنبال كار، شغل، موقعيت، جايگاه نيست؛ به فكر اسلام عزيز است. دنيا گرا نيست؛ آخرت گراست.

طی سی سال از پیروزی انقلاب نيروهاي متدین، مخلص، متدین، مخلص و مقدس و خوب ايران اسلامي، موجبات حفظ و حراست مملكت شده اند. در جبهه ها اينگونه بوده اند. دنبال پست، جاه، مقام و اين چيزهای رایج مادی نبودند؛ بلکه دنبال جهاد، شهادت و تحقق و پيشرفت اسلام بودند. امروز نیز تداوم راه جبهه در همين است. اما در سنگر حكومت و خدمت. الگوي چنين نيروهايي رهبر ماست. رهبر ما چنين ويژگي هايي دارد.

پرسش:آيا همزمان دو نفر در روي کره زمين مي توانند داراي ولايت مطلق باشند؟

پاسخ:

ولایت اقسام گوناگونی دارد که در فرض سوال حضرت عالی سه قسم آن محتمل است : 1. ولایت تکوینی 2. ولایت تشریعی 3. ولایت حکومت یا ولایت سیاسی

ولایت تکوینی یعنی سلطه وجودی بر کلّ یا بخشی از عالم وجود ؛ به نحوی که شخصِ ولی ،در سایه این ولایت و سلطه ی وجودی بتواند با قدرت اراده و بدون استفاده از هیچ وسیله ای در عالم وجود تصرّف نموده و عالم تکوین را به اختیار خود در آورد . چنین ولایتی با درجات مختلف در همه انسانها وجود دارد ؛ مثلا ما نسانهای عادی تا اندازه ای می توانیم در بدن و نفس خود که از موجودات عالم تکوین هستند ، تصرّف نماییم ؛ مثلا می توانیم با ارده خود اعضاء بدنمان را حرکت دهیم یا حالات روحی خود را تغییر دهیم و... ؛ برخی مثل مرتاضها حتّی می توانند حرکات قلب خود را هم با اراده کنترل کنند ؛ و برخی عرفا می توانند با اراده ، ماهیّت اشیاء را دگرگون کنند ؛ مثلا مس را تبدیل به طلا کنند ؛ درجه این نوع ولایت در اشخاص مختلف بسته به رتبه وجودی آنها و رشد قوای وجودی آنها متفاوت است ؛ بالاتر این حدّ این نوع ولایت در انبیاء (ع) است که می توانند در سایه آن به اذن خدا معجزه کنند ؛ و کاملترین ولایت  تکوینی از آن چهارده معصوم است که به اذن خدا در همه هستی می توانند تصرّف نمایند ؛ با همین ولایت بود که پیامبر خدا ماه را به دو نیم کرد ؛ سنگ را به سخن واداشت ؛ و اوج ظهور این ولایت در معراج نبوی است. روشن است که چنین ولایتی در آن واحد می تواند برای افراد زیادی تحقق داشته باشد .

ولایت تشریعی عبارت است از ولایت قانون گذاری ؛ که اصل آن برای خداست و هیچ موجودی استقلالاً حق قانون گذاری ندارد. « إِنِ الْحُكْمُ إِلاَّ لِلَّهِ أَمَرَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِيَّاهُ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ »( يوسف/40) ( حکم و دستور نیست مگر برای خدا ؛ امر می کند که عبادت نکنید مگر او را ؛ این است دین استوار) بنا بر این شریعت که همان قانون الهی است فقط از جانب خداست ؛ و انبیاء فقط آورنده آن ، ابلاغ کننده آن ، مفُسّر و مبیّن آن و مجری آنند ؛ و هرچه به عنوان شریعت بگویند دستور خداوند متعال است ؛ ائمه (ع) نیز به جز دریافت وحی در بقیه این امور با انبیاء شریکند. مجتهدین نیز کارشان استنباط و استخراج حکم خدا از متون دینی است . بنا بر این ولایت تشریعی به معنی قانون گذاری فقط اختصاص خداوند متعال داراد ؛ و ولایت تشریعی به معنی ولایت در دریافت شریعت الهی مختص انبیاء (ع) است و و ولایت در ابلاغ آن و ولایت در تبیین آن و ولایت در اجرای آن برای انبیاء و ائمه (ع) است ؛ و مراجع تقلید ولایت در استنباط حکم الهی را دارند ؛ و غیر فقیه حق چنین کاری را ندارد. همچنین در غیبت معصوم ، فقیه جامع شرائط  ولایت اجرای حکم الهی را عهده دار است.  بر اساس شواهد نقلی می توان گفت که ولایت تشریعی نیز در یک زمان می تواند در بیش از یک نفر تحقق داشته باشد ؛ چون شکی در این نیست که در گذشته در یک زمان انبیاء فراوانی حضور داشته اند که همگی وحی دریافت می نمودند و آن را به مردم ابلاغ می کردند و وحی نازل شده را تبیین می نمودند . البته شریعت همه انبیائی که در یک زمان بوده اند ظاهرا تابع شریعت یکی از انبیاء اولوالعزم بوده است ؛ ولی این امر ولایت تشریعی آنها را خدشه دار نمی کند ؛ چون این انبیاء غیر اولوالعزم صرفا مبلغ یا مبیّن دین انبیاء اولولعزم نبوده اند ؛ بلکه در راستای دین اولوالعزم احکامی نیز خود از جانب خدا می آوردند ؛ و برخی از آنها مثل حضرت داود و حضرت یحیی خود کتاب داشته اند. و مطلب دیگر این که ما تنها از انبیاء خاورمیانه اطلاع داریم و نمی دانیم که آیا انبیاء جاهای دیگر زمین هم تابع ادیان انبیاء اولولعزم بوده اند یا نه .

اما قسم سوم ولایت ، ولایت حکومت یا ولایت سیاسی است ؛ که در فرهنگ مسلمین از آن تعبیر به امامت می شود .  ولایت حاکمیت نیز از ولایت تشریعی نشأت می گیرد ؛ چون قانون الهی نیاز به اجراء دارد ؛ و الّا انزال آن از جانب خدا لغو می شد و کار لغو از حکیم سر نمی زند ؛ لذا وجود ولی به معنی حاکم جامعه عقلا و شرعا لازم است ؛ و شیعه و اهل سنّت بر این مطلب اتّفاق نظر دارند . همچنین شیعه و اهل سنّت معتقدند که اوّلا  در زمان حضور یکی از انبیاء الهی هیچ کس جز او حق حکومت بر مردم را ندارد ، مگر با اذن خود او و تحت فرمان او ؛ لذا حکومت طالوت در زمان برخی از انبیاء بنی اسرائیل نیز به اذن الهی و تحت فرمان انبیاء بنی اسرائیل بوده است. ثانیا ولایت حاکمیت در یک زمان برای بیش از یک نفر جایز نیست ، مگر اینکه یکی از آن دو تحت فرمان دیگری باشد. و حکمت این مطلب روشن است چرا که اگر دو نفر مستقلا حاکم جامعه باشند از دو حالت خارج نیست یا هر دو عین هم حکم می کنند یا هر کدام متفاوت از دیگری حکم می کند ؛ اگر عین هم حکم می کنند ؛ حاکمیت یکی کافی است ؛ و حاکمیت دیگری لغو است ؛ و اگر متفاوت حکم کنند جامعه به هرج ومرج کشیده می شود.

تفاوت شیعه و اهل سنّت در ولایت حاکمیت در این است که اهل سنّت معتقدند که عصمت در امام لازم نیست و تعیین شخص امام واجب علی الناس است ؛ یعنی خدا تعیین مصداق را بر عهده مردم گذاشته است ؛ و بر مردم واجب است که مصداق امام را معیِّن نمایند ؛ ولی شیعه متعقد است که امام باید معصوم باشد ؛ و چون تشخیص معصوم از عهده مردم خارج است لذا تعیین مصداق امام نیز بر عهده خداست ؛ و غیر معصوم تنها در طول امامت معصوم می تواند عهده دار امامت شود ؛ مثل طالوت که حاکمیّتش در طول حاکمیت انبیاء بنی اسرائیل بود ؛ لذا ما ولایت ولیّ فقیه را هم در طول امامت امام عصر (عج) ولایت الهی می دانیم نه در عرض آن.

خلاصه کلام این که ولایت تشریعی و تکوینی در یک زمان می تواند برای بیش از یک نفر باشد ولی ولایت حکومت به نحو استقلالی و مطلق در زمان واحد برای بیش از یک نفر جایز نیست ؛ چرا که موجب عبث یا مفسده است.

 

 

 

 روانشناسي دستخط

 

کسانى که خطى نامرتب دارند: احتمالاً در زندگى بسیار فعال هستند و به همین دلیل برایشان مشکل است که بتوانند ثابت و بى تحرک بمانند و برخى از کارهایشان حساب شده و سنجیده نیست.  به همین دلیل گاهى اوقات براى دوستان و افراد خانواده غیرقابل پیش بینى هستند. آزادى شخصیتى براى آن ها خیلى مهم است و اهمیت زیادى به استقلال خود مى دهند و ممکن است گاهى خیلى احساساتى رفتار کنند.  

   

کسانى دست خط مرتب و خوانایى داشته باشند: مى توان این طور برداشت کرد که آن ها خودشان را بسیار کنترل مى کنند و دوست ندارند به راحتى شخصیت خود را لو بدهند. حتى گاهى اوقات برایشان مشکل است که احساساتشان را بروز دهند و آن را سرکوب مى کنند.  

 

کسى که خیلى پررنگ مى نویسد و قلم را زیاد فشار مى دهد: احتمالاً علاقه زیادى به مخالفت کردن با دیگران دارد؛ چرا که احساس قدرت واعتماد به نفس زیادى مى کند و دوست دارد روى دیگران اعمال نفوذ کند و به همین خاطر شخصیت افراد را درست درک نمى کند. 

 

کسانى که خیلى کمرنگ مى نویسند: احتمال این که فردى حساس و دلسوز باشند بسیار زیاداست و موقعیت دیگران را حتى بیشتر از خودشان درک مى کنند و این امکان نیز وجود دارد که قادر به اثبات حرف خودشان نباشند و خیلى راحت ضربه مى خورند و وقتى دیگران از آن ها انتقاد مى کنند خیلى سریع از موضع خودشان عقب نشینى مى کنند. 

 

کسانی که خیلى کند و آهسته مى نویسند: به سرعت قادر به نشان دادن عکس العمل نیست؛ این افراد احتمالاً به زمان بیشترى براى ابراز عقیده خود نیاز دارند. افرادى که آهسته مى نویسند از نظر خلق و خو اغلب اشخاصى ملاحظه کار و محتاط هستند و در نتیجه به زمان بیشترى براى فکر کردن و فهیدن نیاز دارند و در ابراز احساساتشان هم کند هستند و اغلب دوست دارند هیچ تصمیمى نگیرند تا این که یک تصمیم غلط بگیرند. 

 

کسانی که دست خط تند و شتابزده اى دارند: احتمالاً افرادى کم حوصله هستند و از اتلاف وقت خسته مى شوند و از نظر خلق و خو بسیار لحظه اى هستند. سریع درک مى کنند و در نشان دادن رفتار و احساساتشان چندان پایدار نیستند و اغلب به دلیل شتابزدگى در تصمیم گیرى دچار لغزش و خطا شده و از این که در آرامش به حرف هاى دوستانشان گوش کنند خسته مى شوند. 

 

کسانی که دست خط ساده اى دارند و خیلى ابتدایى مى نویسند: در روابط با دیگران ترجیحاً واقع گرا و با تدبیر هستید و نمى توانید قبول کنید که گاهى باید با دیگران کنار بیایید و به آن ها توجه کنید و همچنین اطرافیان به ندرت از آن چه درون شما مى گذرد آگاهى پیدا مى کنند. 

 

کسانی که دست خطى زیبا و پررنگ و لعابى دارند: این امکان وجود دارد که گاهى به شدت رسمى برخورد کرده و خیلى مفصل و با علاقه درباره مسایل دلخواهتان حرف بزنند و این احتمال نیز وجود دارد که درخواسته ها و تمایلاتتان پرتوقع و رویایى باشند. 

 

اگر شما خود را داراى دست خط ریزى مى بینید و بسیار کوچک مى نویسید: احتمالاً شما توانایى هاى خود را دست کم مى گیرید و خودتان را از آن چه واقعاً هستید کمتر ارزیابى مى کنید و ممکن است گاهى تنگ نظر و خرده گیر باشید. 

 

اما اگر درشت مى نویسید: این احتمال وجود دارد که خودتان را زیادى بزرگ و مهم جلوه داده و گاهى بسیار با اعتماد به نفس و از موضع قدرت رفتار مى کنید. 

 

اگر کسى دست خط شکسته اى دارد و حروف را زوایه دار و شکسته مى نویسد: فردى بسیار با اراده مى باشد و در کارهایش حد وسط را قبول ندارد و به همین علت اهل سازش و مصالحه نیست و اغلب به همین خاطر که وسط را دوست ندارد از دیگران خسته مى شود و تصمیمى نمى گیرد چون دوست ندارد راه اشتباه را انتخاب کند. 

 

اگر فردى دست خط ملایم و کشیده اى دارد: آدمى چند بعدى است و مى تواند مشکلاتش را از زوایاى مختلف بررسى و درک کند. برایش تنوع مهم است و گاهى احساس مى کند استعدادهاى زیادى دارد و نمى تواند هیچ کدامشان را به درستى شکوفا کند. ممکن است فردى زود رنج باشد و به ندرت علیه برداشت ها و انتقادات دیگران از خود دفاع کند. 

 

اگر کلمات را در هم و فشرده مى نویسید: احتمالاً شما فرد راحتى نیستید و در جمع خودتان را کنارى مى کشید و مى خواهید کنترل خود را از دست ندهید. از برقرارى رابطه با دیگران خوشتان نمى آید و گاهى دوست ندارید خود را فردى خوش فکر نشان بدهید. اغلب بعد از دیگران ابراز عقیده مى کنید و عقیده خود را مى گویید واین به این علت است که قدرى محتاط هستید. 

 

کسى که کلمات را با فاصله و باز باز مى نویسد: خیلى راحت با دیگران رابطه برقرار کرده و خیلى ساده و بى تکلف و مستقیماً به دیگران نزدیک مى شود. گاهى به راحتى از کوره درمى رود و با این کار ممکن است به حریم شخصى دیگران تجاوز کند و این به این علت است که او ارزشى به خوددارى کردن و کنترل خود نمى دهد، اما انسانى کوشا و باطراوت است که سریع تصمیم گرفته و با کارهاى خود به دیگران خدمت مى کند.  

46 - عبدالله بن علی بن ابی طالب (ع) : از شهدای کربلاست وی فرزند امیر المومنین و برادر عباس و مادرش ام البنین بود . هنگام شهادت 25 سال داشت . 47- عبدالله بن عمیر کلبی : جزء اولین شهدا ست که از جبهه امام حسین به میدان رفت . جوانی دلاور از شیعیان کوفه بود . به کوفه آمده و در نزدیکی بئرالعبد خانه ای گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد . وقتی دید عمر سعد ، نیرو آماده و سازماندهی میکند تا از نخیله به جنگ حسین بن علی (ع) در کربلا برند ، به خدا قسم شیفته جهاد با مشرکان بودم . امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر می روند ، نزد خداوند کم ثواب تر از جهاد با مشرکان نباشد . پیش همسر خود رفت و نیست خود را با او در میان گذاشت ، شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرم به یاران امام حسین در کربلا پیوستند . همسر او نیز از شهدای کربلا بود . پس از شهادت عبدالله همسرش خود را به بالین او رسانید و خاک از چهره او می زدود که به دست شمر ، یکی از غلامانش به نام رستم با گرزی بر سر اورد و کنار شوهرش به شهادت رسید . 48- عبدالله بن مسلم بن عقیل : از شهدای بنی هاشم در کربلا ، مادرش رقیه دختر علی علیه السلام بود . گفته اند در حالی که دست بر پیشانی نهاده بود تیری آمد و دست و پیشانی را به هم دوخت . برخی او را هنگام شهادت 14 ساله دانسته اند . 49- عثمان بن علی بن ابی طالب (ع) : یکی از شهدای کربلا . وی برادر عباس است که مادرش ام البنین و پدرش امیرالمومنین است . در روز عاشورا مجروح شد و بر زمین افتاد و یکی از سپاه ابن سعد او را کشت . هنگام شهادت 21 سال داشت . 50- علی اصغر (ع) : یکی از فرزندان امام حسین (ع) که شیر خوار بود از تشنگی روز عاشورا بی تاب شده بود . امام خطاب به دشمن فرمود : از یاران و فرزندانم کسی جز این کودک نمانده است . نمیبینید که چگونه از تشنگی بی تاب شده است ؟ در حال گفتگو بود که تیری از کمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علی اصغر را درید امام حسین (ع) خون گلوی او را گرفت و به آسمان پاشید . از این کودک با عنوانها شیرخواره ، شش ماهه ، باب الحوائج ، طفل رضیع و ... یاد می شود و قنداقه و گهواره از مفاهیمی است که در ارتباط با او آورده می شود . 51- علی اکبر (ع) : فرزند بزرگ سید الشهدا و شبیه پیامبر که روز عاشورا فدای دین شد . مادر علی اکبر لیلا دختر ابی مره بود . در کربلا حدود 25 سال داشت . سن او را 18 سال و 20 هم گفته اند . او اولین شهید روز عاشورا از بنی هاشم بود . علی شباهت بسیاری به پیامبر داشت ، هم در خلقت ، هم در اخلاق و هم در گفتار . علی چندین بار به میدان رفت و رزم های شجاعانه ای با انبوه سپاه دشمن نمود . پیکار سخت او را تشنه تر ساخت . به خیمه آمد . بی آنکه آبی بتواند بنوشد ، با همان تشنگی و جراحت دوباره به میدان رفت و جنگید تا به شهادت رسید . علی اکبر ، نزدیکترین شهیدی است که با حسین (ع) دفن شده است . مدفن او پایین پای ابا عبدالله الحسین (ع) قرار دارد و به این خاطر ضریح امام ، شش گوشه دارد . 52- عمار بن حسان طائی : از شهدای کربلاست . وی از شیعیان خالص و از شجاعان معروف بود . از مکه همراه امام به کربلا آمد و در پیش روی آن حضرت به شهادت رسید . 53- عمرو بن جناده انصاری : از شهدای نوجوان کربلا که پدرش نیز در رکاب سیدالشهدا (ع) شهید شد . این نوجوان چون خواست به میدان رود امام فرمود : پدر این نوجوان کشته شد ؛ شاید مادرش راضی نباشد که به میدان رود . گفت مادرم دستور داده که به میدان روم و لباس جنگ بر من پوشانده است . او که 9 ساله یا 11 ساله بود ، به میدان رفت و رجز خواند و جنگید تا کشته شد . 54- عمرو بن قرظه انصاری : از شهدای کربلاست عمرو از کوفه آمد و در کربلا ، روز ششم محرم به سید الشهدا پیوست . روز عاشورا جلوی امام حسین ایستاد و تیر های دشمن را با سینه و پیشانی خود به جان می خرید و این گونه از جان امام محافظت می کرد زخم های زیادی بر پیکرش نشست . به امام خطاب کرد که ای پسر پیامبر ! آیا وفا کردم ؟ حضرت فرمود آری تو پیش از من به بهشت میروی . از من به پیامبر سلام برسان و بگو که من در پی تو می آیم و ... افتاد و شهید شد . 55- عون بن جعفر : از شهدای کربلاست . پسر جعفر بن ابی طالب ( جعفر طیار ) . عون در زمان امام مجتبی و سپس امام حسین از یاوران آن دو امام بود . همراه همسرش در کربلا حضور داشت . روز عاشورا از سیدالشهدا (ع) اجازه گرفت و به میدان رفت . نبردی دلاورانه کرد و به شهادت رسید هنگام شهادت 56 ساله بود . 56- عون بن عبدالله بن جعفر : پسر حضرت زینب (س) بود که همراه برادر دیگرش محمد در روز عاشورا در نبرد تن به تن با سپاه کوفه به شهادت رسید . عون و برادرش پس از حرکت امام حسین از مدینه ، در پی کاروان راه افتادند و در منزگاه ذات عرق خدمت امام رسیدند . 57- عون بن علی بن ابی طالب (ع) : از شهدای کربلاست اولین کسی بود که پس از شهادت جمع زیادی یاران امام ، از جمع برادرانش داوطلب رفتن به میدان شد . وقتی برای اذن گرفتن آمد ، برادرش امام حسین (ع) فرمود : آیا آماده مرگ شدی ؟ گفت چگونه آماده نشوم ، در حالی که تو را تنها و بی یاور می بینم ! امام دعایش کرد که برو ، خداوند پاداش نیکت دهد . به میدان رفت ، جنگید و مجروح شد . از هر طرف بر سر او ریختند و او را شهید کردند . 58- قاسط بن زهیر تغلبی : از شهدای حمله نخست در روز عاشورا . پیرمردی از طایفه بنی تغلب بن وائل بود . او و برادرانش چون خبر آمدن حسین به کوفه را شنیدند ، شب عاشورا خود را مخفیانه به کوفه رساندند . هر سه برادر روز عاشورا به شهادت رسیدند . 59- قاسم بن حسن (ع) : نوجوان شهید عاشورا در رکاب سید الشهدا (ع) فرزند گرامی امام حسن مجتبی (ع) . روز عاشورا سن او به حد بلوغ نرسیده بود . برای میدان رفتن از امام خویش اجازه خواست . ابا عبدالله چون نگاه به او افکند ، وی را در آغوش کشید و گریست ، آنگاه اجازه داد . قاسم خوش سیما بود . سوار بر اسب شد و عازم میدان گشت . در جنگی دلاورانه به شهادت رسید . هنگامی که بر زمین می افتاد عمویش ابا عبدالله (ع) خود را بر بالین او رساند ولی او در حال جان دادن بود . پیکر او را آورد و کنار شهدای اهل بیت قرار داد . 60- مالک بن عبدالله جابری : از شهدای کربلاست ، وی و برادرش سیف بن حارث بن سریع ، در کربلا به حسین بن علی (ع) پیوستند و عصر عاشورا ، در لحظاتی که سپاه کوفه به خیمه گاه امام حسین (ع) نزدیک شده بودند ، اجازه میدان گرفته ، جنگیدند و شهید شدند . 61- مجمع بن عبدالله عائذی : وی از شهدای کربلا در حمله اول است . در مسیر کوفه در منزلگاه زباله به سید الشهدا (ع) پیوست و در رکاب امام به کربلا آمد . 62- محمد بن عبدالله بن جعفر : پسر حضرت زینت و عبدالله بن جعفر ، که در روز عاشورا در رکاب سید الشهدا (ع) به شهادت رسید . او برادرش عون پس از خروج امام حسین (ع) از مکه میان راه به او پیوستند و در کربلا در نبرد تن به تن با دشمن در محاصره قرار گرفتند و شهید شدند . 63- مسعود بن حجاج : از شهدای کربلا . وی و پسرش ( عبدالرحمان بن حجاج ) در حمله اول به شهادت رسیدند . 64- مسلم بن عوسجه اسدی : اولین شهید عاشورا که در حمله نخست به شهادت رسید . پیر مردی بزرگوار از طائفه بنی اسد و از چهره های درخشان کوفه و هواداران اهل بیت (ع) بود . در نهضت مسلم نقش دریافت پول از هواداران و تهیه سلاح برای نهضت را بر عهده داشت . در کربلا از یاران شجاع و فداکار امام بود . سپاه دشمن چون در نبرد تن به تن یارای جنگیدن با او را نداشتند ، او را سنگباران کردند . چون مسلم به زمین افتاد ، رمقی در تن داشت که حسین بن علی (ع) و حبیب بن مظاهر خود را به او رساندند . 65- مسلم بن کثیر ازدی : از شهدای کربلا در حادثه عاشورا ، از کسانی بود که به قصد حسین بن علی (ع) از کوفه بیرون آمد و نزدیکی های کربلا به آن حضرت پیوست و روز عاشورا در حمله نخست به شهادت رسید . 66- منجح ، مولی الحسین (ع) : از شهدای کربلاست ، نامش منجح بن سهم و در زمان امام حسن مجتبی (ع) غلام آن حضرت بود . پس از وی غلام سید الشهدا بود . منجح در روز عاشورا پس از نبردی دلیرانه در رکاب مولایش به شهادت رسید و از شهدای اولیه بود . 67- نافع بن هلال : از شهدای کربلاست . نافع ، بزرگواری دلاور ، قاری قرآن ، کاتب و از حاملان حدیث و از اصحاب امیرالمومنین (ع) بود و در سه جنگ جمل ، صفین و نهروان در رکاب آن حضرت بود . وی از شخصیت های بارز کوفه به شمار می رفت و پیش از شهادت مسلم بن عقیل مخفیانه از کوفه بیرون آمده به استقبال امام شتافته بود ، سپس همراه امام حسین(ع) به کربلا آمد . در کربلا همراه عباس (ع) در آوردن آب به خیمه ها مشارکت داشت . از جمله کسانی بود که در سخنرانی پر شوری وفاداری خویش را نسبت به سید الشهدا ابراز داشت . نافع نام خود را روی تیر های زهر آگین خود می نوشت و همواره با آنها تیر اندازی می کرد . روز عاشورا وقتی تیرهایش تمام شد ، شمشیر کشید و بر سپاه کوفه تاخت ، کوفیان با سنگ و تیر او را مورد ضربه های خود قرار دادند تا اینکه بازویش شکست او را محاصره کرده و زنده دستگیر کردند شمر او را گرفته نزد عمر سعد برد . سپس به دست شمر به شهادت رسید . 68- نعیم بن عجلان انصاری : از شهدای کربلاست . نعیم از طایفه خزرج بود و دو برادرش از یاران حضرت علی (ع) و از مدافعان آن حضرت در جنگ صفین بودند . او از کوفه حرکت کرد و در کربلا خود را به امام حسین (ع) رساند و در روز عاشورا در حمله نخست شهید شد . 69 - وهب بن عبدالله کلبی : از شهدای کربلاست ، مادر و همسرش نیز در کربلا بودند و به شهادت رسیدند . وهب که اهل کوفه بود ، در کربلا در رکاب امام حسین (ع) حضور داشت . روز عاشورا پس از حر و بریر به میدان رفت . مادرش مشوق او در رفتن به میدان بود . وقتی پس از مقداری جنگ ، نزد مادر برگشت که : آیا راضی شدی ؟ گفت وقتی راضی میشوم که در رکاب امام حسین (ع) به شهادت برسی . دوباره رفت و جنگید ، همسرش هم رفت و چوبی بر گرفت و به میدان رفت . وهب آنقدر جنگید تا شهید شد . 70- هفهاف بن منهد راسبی : از شهدای کربلاست . مردی دلیر و تکسوار از شیعیان بصره و از یاران علی (ع) که وقتی خبر حرکت امام را به سوی کوفه شنید از بصره به سوی کربلا حرکت کرد . وقتی رسید که حادثه پایان یافته و با تیغ بر افراد سپاه عمر سعد حمله کرد . عده ای را کشت و خود به شهادت رسید . 71- یزیدبن ثبیط ( ثبیت ) عبدی : از شهدای کربلاست . وی ده پسر داشت . پس از دریافت نامه سید الشهدا (ع) که خطاب به اهل بصره نوشته بود همراه دو پسرش عبدالله و عبیدالله از بصره خارج آمدند و به علت بسته بودن راه ها با پیمودن بیراهه ها در مکه خود را به امام حسین (ع) رسانده ، به کاروان او پیوستند . روز عاشورا پسرانش در حمله اول و خودش در مبارزه تن به تن به شهادت رسیدند . 72- یزید بن مغفل جعفی : از شجاعان هنرمند و شاعر شیعه که در کربلا به شهادت رسید . وی در مکه به کاروان حسینی پیوست و با آن حضرت به کربلا آمد و روز عاشورا در پیکار تن به تن با کوفیان ، پ

43- عبدالله بن حسن بن علی (ع) :

نوجوان 11 ساله ، فرزند امام حسن مجتبی (ع) که در روز عاشورا ، وقتی دید سید الشهدا بر زمین افتاده ، برای دفاع از عموی به سوی میدان شتافت و در دفاع از عموی مظلومش جنگید و عده ای را کشت و به شهادت رسید . برخی هم نقل کرده اند حرمله ، با شمشیر ، دست او را که در آغوش عمویش حسین قرار گرفته بود قطع نموده همانجا شهیدش کرد .

44 و 45 - عبدالله بن عقیل بن ابی طالب :

از شهدای بنی هاشم در روز عاشورا . عقیل دو پسر داشت که نام هر دو عبدالله بود ، یکی به نام اکبر یاد میشد و دیگری به نام اصغر . هر دو در کربلا با امام حسین (ع) شهید شدند .

46 - عبدالله بن علی بن ابی طالب (ع) :

از شهدای کربلاست وی فرزند امیر المومنین و برادر عباس و مادرش ام البنین بود . هنگام شهادت 25 سال داشت .

47- عبدالله بن عمیر کلبی :

جزء اولین شهدا ست که از جبهه امام حسین به میدان رفت . جوانی دلاور از شیعیان کوفه بود . به کوفه آمده و در نزدیکی بئرالعبد خانه ای گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد . وقتی دید عمر سعد ، نیرو آماده و سازماندهی میکند تا از نخیله به جنگ حسین بن علی (ع) در کربلا برند ، به خدا قسم شیفته جهاد با مشرکان بودم . امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر می روند ، نزد خداوند کم ثواب تر از جهاد با مشرکان نباشد . پیش همسر خود رفت و نیست خود را با او در میان گذاشت ، شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرم به یاران امام حسین در کربلا پیوستند . همسر او نیز از شهدای کربلا بود . پس از شهادت عبدالله همسرش خود را به بالین او رسانید و خاک از چهره او می زدود که به دست شمر ، یکی از غلامانش به نام رستم با گرزی بر سر اورد و کنار شوهرش به شهادت رسید .

48- عبدالله بن مسلم بن عقیل :

از شهدای بنی هاشم در کربلا ، مادرش رقیه دختر علی علیه السلام بود . گفته اند در حالی که دست بر پیشانی نهاده بود تیری آمد و دست و پیشانی را به هم دوخت . برخی او را هنگام شهادت 14 ساله دانسته اند .

49- عثمان بن علی بن ابی طالب (ع) :

یکی از شهدای کربلا . وی برادر عباس است که مادرش ام البنین و پدرش امیرالمومنین است . در روز عاشورا مجروح شد و بر زمین افتاد و یکی از سپاه ابن سعد او را کشت . هنگام شهادت 21 سال داشت .

50- علی اصغر (ع) :

یکی از فرزندان امام حسین (ع) که شیر خوار بود از تشنگی روز عاشورا بی تاب شده بود . امام خطاب به دشمن فرمود : از یاران و فرزندانم کسی جز این کودک نمانده است . نمیبینید که چگونه از تشنگی بی تاب شده است ؟

در حال گفتگو بود که تیری از کمان حرمله آمد و گوش تا گوش حلقوم علی اصغر را درید امام حسین (ع) خون گلوی او را گرفت و به آسمان پاشید . از این کودک با عنوانها شیرخواره ، شش ماهه ، باب الحوائج ، طفل رضیع و ... یاد می شود و قنداقه و گهواره از مفاهیمی است که در ارتباط با او آورده می شود .

51- علی اکبر (ع) :

فرزند بزرگ سید الشهدا و شبیه پیامبر که روز عاشورا فدای دین شد . مادر علی اکبر لیلا دختر ابی مره بود . در کربلا حدود 25 سال داشت . سن او را 18 سال و 20 هم گفته اند . او اولین شهید روز عاشورا از بنی هاشم بود . علی شباهت بسیاری به پیامبر داشت ، هم در خلقت ، هم در اخلاق و هم در گفتار .

علی چندین بار به میدان رفت و رزم های شجاعانه ای با انبوه سپاه دشمن نمود . پیکار سخت او را تشنه تر ساخت . به خیمه آمد . بی آنکه آبی بتواند بنوشد ، با همان تشنگی و جراحت دوباره به میدان رفت و جنگید تا به شهادت رسید . علی اکبر ، نزدیکترین شهیدی است که با حسین (ع) دفن شده است . مدفن او پایین پای ابا عبدالله الحسین (ع) قرار دارد و به این خاطر ضریح امام ، شش گوشه دارد .

52- عمار بن حسان طائی :

از شهدای کربلاست . وی از شیعیان خالص و از شجاعان معروف بود . از مکه همراه امام به کربلا آمد و در پیش روی آن حضرت به شهادت رسید .

53- عمرو بن جناده انصاری :

از شهدای نوجوان کربلا که پدرش نیز در رکاب سیدالشهدا (ع) شهید شد . این نوجوان چون خواست به میدان رود امام فرمود : پدر این نوجوان کشته شد ؛ شاید مادرش راضی نباشد که به میدان رود . گفت مادرم دستور داده که به میدان روم و لباس جنگ بر من پوشانده است . او که 9 ساله یا 11 ساله بود ، به میدان رفت و رجز خواند و جنگید تا کشته شد .

54- عمرو بن قرظه انصاری :

از شهدای کربلاست عمرو از کوفه آمد و در کربلا ، روز ششم محرم به سید الشهدا پیوست . روز عاشورا جلوی امام حسین ایستاد و تیر های دشمن را با سینه و پیشانی خود به جان می خرید و این گونه از جان امام محافظت می کرد زخم های زیادی بر پیکرش نشست . به امام خطاب کرد که ای پسر پیامبر ! آیا وفا کردم ؟ حضرت فرمود آری تو پیش از من به بهشت میروی . از من به پیامبر سلام برسان و بگو که من در پی تو می آیم و ... افتاد و شهید شد .

55- عون بن جعفر :

از شهدای کربلاست . پسر جعفر بن ابی طالب ( جعفر طیار ) . عون در زمان امام مجتبی و سپس امام حسین از یاوران آن دو امام بود . همراه همسرش در کربلا حضور داشت . روز عاشورا از سیدالشهدا (ع) اجازه گرفت و به میدان رفت . نبردی دلاورانه کرد و به شهادت رسید هنگام شهادت 56 ساله بود .

56- عون بن عبدالله بن جعفر :

پسر حضرت زینب (س) بود که همراه برادر دیگرش محمد در روز عاشورا در نبرد تن به تن با سپاه کوفه به شهادت رسید . عون و برادرش پس از حرکت امام حسین از مدینه ، در پی کاروان راه افتادند و در منزگاه ذات عرق خدمت امام رسیدند .

57- عون بن علی بن ابی طالب (ع) :

از شهدای کربلاست اولین کسی بود که پس از شهادت جمع زیادی یاران امام ، از جمع برادرانش داوطلب رفتن به میدان شد . وقتی برای اذن گرفتن آمد ، برادرش امام حسین (ع) فرمود : آیا آماده مرگ شدی ؟ گفت چگونه آماده نشوم ، در حالی که تو را تنها و بی یاور می بینم !

امام دعایش کرد که برو ، خداوند پاداش نیکت دهد . به میدان رفت ، جنگید و مجروح شد . از هر طرف بر سر او ریختند و او را شهید کردند .

58- قاسط بن زهیر تغلبی :

از شهدای حمله نخست در روز عاشورا . پیرمردی از طایفه بنی تغلب بن وائل بود . او و برادرانش چون خبر آمدن حسین به کوفه را شنیدند ، شب عاشورا خود را مخفیانه به کوفه رساندند . هر سه برادر روز عاشورا به شهادت رسیدند .

59- قاسم بن حسن (ع) :


نوجوان شهید عاشورا در رکاب سید الشهدا (ع) فرزند گرامی امام حسن مجتبی (ع) . روز عاشورا سن او به حد بلوغ نرسیده بود . برای میدان رفتن از امام خویش اجازه خواست . ابا عبدالله چون نگاه به او افکند ، وی را در آغوش کشید و گریست ، آنگاه اجازه داد . قاسم خوش سیما بود . سوار بر اسب شد و عازم میدان گشت . در جنگی دلاورانه به شهادت رسید . هنگامی که بر زمین می افتاد عمویش ابا عبدالله (ع) خود را بر بالین او رساند ولی او در حال جان دادن بود . پیکر او را آورد و کنار شهدای اهل بیت قرار داد .

60- مالک بن عبدالله جابری :

از شهدای کربلاست ، وی و برادرش سیف بن حارث بن سریع ، در کربلا به حسین بن علی (ع) پیوستند و عصر عاشورا ، در لحظاتی که سپاه کوفه به خیمه گاه امام حسین (ع) نزدیک شده بودند ، اجازه میدان گرفته ، جنگیدند و شهید شدند .

61- مجمع بن عبدالله عائذی :

وی از شهدای کربلا در حمله اول است . در مسیر کوفه در منزلگاه زباله به سید الشهدا (ع) پیوست و در رکاب امام به کربلا آمد .

62- محمد بن عبدالله بن جعفر :

پسر حضرت زینت و عبدالله بن جعفر ، که در روز عاشورا در رکاب سید الشهدا (ع) به شهادت رسید . او برادرش عون پس از خروج امام حسین (ع) از مکه میان راه به او پیوستند و در کربلا در نبرد تن به تن با دشمن در محاصره قرار گرفتند و شهید شدند .

63- مسعود بن حجاج :

از شهدای کربلا . وی و پسرش ( عبدالرحمان بن حجاج ) در حمله اول به شهادت رسیدند .

64- مسلم بن عوسجه اسدی :

اولین شهید عاشورا که در حمله نخست به شهادت رسید . پیر مردی بزرگوار از طائفه بنی اسد و از چهره های درخشان کوفه و هواداران اهل بیت (ع) بود . در نهضت مسلم نقش دریافت پول از هواداران و تهیه سلاح برای نهضت را بر عهده داشت . در کربلا از یاران شجاع و فداکار امام بود . سپاه دشمن چون در نبرد تن به تن یارای جنگیدن با او را نداشتند ، او را سنگباران کردند . چون مسلم به زمین افتاد ، رمقی در تن داشت که حسین بن علی (ع) و حبیب بن مظاهر خود را به او رساندند .

65- مسلم بن کثیر ازدی :

از شهدای کربلا در حادثه عاشورا ، از کسانی بود که به قصد حسین بن علی (ع)

نویسنده : سجاد حسینی فهرجی وسید علی حسینی فهرجی

تاریخ : شنبه 16 ارديبهشت 1391

زمان : 16:53